Fólk og Samfelag

Borgarafundur verður á bókasavninum í skúlanum í Kollafirði týskvøldið kl 19. Fleiri áhugaverd mál og framløga er á skránni. Øll eru vælkomin.

Ein spennandi framløga verður um demografisku gongdina í Kollafirði. Ein serfrøðingur fer at vísa á og greiða frá demografisku gongdini í Kollafirði í mun til restina av landinum. Hvat merkir gongdin fyri eina bygd, sum Kollafjørð og hvat eru framtíðarútlitini?

Kunnað verður eisini um heitu kelduna á Lygnesi.

Síðan verður hugt at bústaðarmøguleikunum og útstykking í Kollafirði. Hugt verður at, hvørjar ætlanir kommunan hevur viðvíkjandi grundstykkjum í Kollafirði.

Eisini verður tosað um námsfrøðiligu tilboðini, skótahús, almennar trivnaðarumstøður v.m.

Botnavegur, Dagstovnurin, frítíðarskúlin og ungdómshúsið hava tørv á fleiri og nútíðarhóskandi hølum, so at til ber at savna alt virksemið. Haraftrat hevur skótafelagið ætlanir um at byggja skótahúsið út. Eisini er ynski um almenn høli og uttandura umstøður til trivnaðarlig endamál. Kommunan vísir á møguleikar.

Tosað verður um staðseting av eldradeplinum.

Aftaná er orðið frítt. Øll eru vælkokmin.

_{Kelda og mynd: torshavn.fo}

Maria Thorsteinsson byrjaði í gjár í starvinum sum skrivari hjá borgarstjóranum og kommunustjóranum. Maria er úr Klaksvík, er útbúgvin innan skrivstovuyrkið og hevur drúgvar royndir frá kommunala økinum.

Frá 2015 til 2019 var hon journalleiðari í Klaksvíkar kommunu. Har hevur hon havt ábyrgdina av journalini og skjalagoymslunum hjá kommununi og undirvíst starvsfólki í 360-journalskipanini, sum vit eisini brúka í Tórshavnar kommunu.

Sum journalleiðari hevði Maria eisini nógva málsviðgerð um hendi, tá ið talan var um innlitsmál, mál viðvíkjandi grundstykkjalistanum, hýruvognsloyvum v.m.

Síðani 2019 hevur Maria starvast sum skrivari hjá Barnaverndartænastuni í Norðoyggjum. Har hevur hon millum annað havt ábyrgd av telefonmóttøkuni og móttøkuni hjá Barnaverndartænastuni, og harumframt hevur hon virkað sum skrivari á fundum hjá Barnaverndarnevndini.

Á myndini síggjast f.v. Bjørgfríð Ludvig, kommunustjóri, Maria Thorsteinsson og Heðin Mortensen, borgarstjóri.

Kelda & mynd: torshavn.fo

Ternan var á tremur við fólki, og fitt av fólk luttóku til tey nógvu tiltøkini í bygdini.

Tónleikinum stóðu Kim Hansen og Hilmar Joensen fyri, og Thomas Joensen, formaður fyri Ovasavnið helt røðu.

Borgarstjórin Heðin Mortensen bar fram eina heilsan frá Tórshavnar kommunu. Í røðuni segði borgarstjórin m.a., at nólsoyingar duga at flyta seg við tíðini, og at laga seg eftir umstøðunum. Er ein leið ikki gongd, verður gingið aðrar leiðir.

Nýggja Ovasavnið er sambært borgarstjóranum ein góð loysn, sum kemur at gera sítt til, at Ove og hansara roysnið seint verða gloymd.

Heðin Mortensen nýtti eisini høvið til at rósa teimum mongu eldsálunum, sum í árvís, hava gjørt sítt til, at Ovasavnið nú er komið so mikið langt. Samstundis vissaði hann fjøldina um, at parturin hjá kommununi ikki kemur at liggja eftir.

Stór sum smá tóku eisini av møguleikanum at luttaka í eyðkendu páskaeggjaveiðuni, og í kvøld verða stovurnar hjá fólki í bygdini karmur um nógvar ymiskar konsertir.

_{Kelda & mynd: torshavn.fo}

Norski blaðmaðurin, Johan Halmrast hevði tilfar til ársins søgu, og vildi tí gera okkurt genialt við innihaldið: Altso, – ein deyður maður var vorðin livandi aftur! Og nú hevði so ein kvinna møtt hesum manninum, – so hví ikki lata hana sjálva siga frá hendingini? Men søgan endaði tó ongantíð á nakrari forsíðu, men í eini yrking við bert trimum sigandi ørindum.

PÁSKASÁLMUR: Fyri ein bert 24 ára gamlan blaðmann kann tað ikki vera annað enn ein stór sensasjón, at ein deyður maður var vorðin livandi, og risin upp úr síni grøv. Men Johan Halmrast hugsaði øðrvísi um hesa serstøku hendingina.
Hann hevur tikið hvørt orð frá einum prædikumanni til sín, og ynskti nú at seta nøkur orð saman um hesa stórhendingina. Neyvan mundi hann tá gruna, hvønn týdning og hvørja útbreiðslu hesi fáu orðini fóru at fáa.

Fyri henda trúgvandi og brekaða tíðindamannin var týdningarmikið at fáa fram, at hetta var veruliga farið fram – at Jesus var vorðin livandi aftur og risin úr grøvini, so sum Hann eisini hevði sagt.
Johan fór skundisliga av møtinum, ynskti ikki at tosa við nakran, tí hann vildi varðveita henda sigursrúsin, sum prædikan hevði skapt innaní honum. At hugsa sær til, at Jesus livir! Tað var júst tað, sum hann hevði hoyrt: Ja, Johan, Jesus livir altso!
Hann fór upp á kamar sítt og settist við borðið henda páskadagin í 1890. Hetta mátti hann bara fáa niður á blað, áðrenn ovseint var. Tíbetur lá tann spíski blýanturin har, og eitt tómt ark. Hann setti blýantin móti pappírinum, og sum tíðindamenn onkutíð gera, so skrivaði hann fyrst yvirskriftina til sangin – ikki ”O, sælasta stund” sum ein kanska kundi vænta, men ”Fagnaður Mariu Magdalenu”.

Orðini hjá prædikumanninum hevði hann lagt sær væl í geyma. Tí, hvat var tað hesin hevði lagt dent á? Jú, tað var hetta, at tú eigur ikki at vera nøgdur við, um bara tú hevur sæð hin upprisna. Nei, tað mást tú ikki halda fyri teg sjálvan. Tú mást bera boðini víðari. Tú mást siga tað við onnur. Tú mást fortelja teimum, at Jesus livir!

Maria Magdalena var ein av teimum trimum kvinnunum, sum fylgdu Jesusi hvar hann enn fórÚt um allan heim
Johan steðgaði á eina lítla løtu, fyri líka at minna seg á, hvat annað, ið prædikumaðurin annars hevði sagt – jú, hetta, at tað er ein livandi frelsari sum vit heiðra hvørji páskir.
Sært tú: Hann er livandi, ikki deyður. Ikki krossfestur, men upprisin. Ikki tann líðandi, men tann sigrandi. Krossfestingin hevur verið. Líðingin er av. Men uppreisnin og sigurin eru her og nú. O, sælasta sælasta stund!
Hann legði blýantin frá sær. Læs øll trý ørindini umaftur. Rættaði onkra stavivillu. Legði arkið frá sær. Hugdi enn einaferð eftir tí. Fór á føtur, og kendi at hann var troyttur.
Í dag hevði ein helst sagt, at eitt hitt var skrivað. Men vælfagnaði løg hava tað við at fána so líðandi, men ikki hesin sálmurin.

Hann var sungin á øllum trimum málunum í Noregi – bókmáli, nýnorskum og samiskum – fór haðani til grannalandið Svøríki og víðari til Norðurlond, ikki minst gjøgnum sangin og tónleikin hjá Frelsunarherinum, og kom soleiðis eisini til Føroyar.
Norskir trúboðarar tóku somuleiðis sangin við sær, tá teir fóru í tænastu fyri Jesus út í fremmand og ókend lond. Hann finst tí bæði á afrikansku stammumálunum santali og gassiskum, og mín sann eisini á kinesiskum.

Alt hetta, og søgan um yrkjaran og tíðindamannin Johan Halmrast kunnu vit við virðing og gleði minnast aftur á, nú sangurin enn einaferð verður sungin hesar páskirnar í føroyskum kirkjum og samkomuhúsum.

Avskeplaður og gløggur
Ikki kom hann til nøkur skorin klæði, hesin lítli og vesæli  Johan, tá hann sá dagsins ljós á fyrsta sinni í norska býnum Lillehammer, hin 2. februar 1866.
Hann var sonur ein timburhandlara, var næstelstur av fimm systkjum, sum øll komu væl fyri í samfelagnum – við undantaki av Johan.
Johan var øðrvísi enn hini fýra: Hann var likamliga veikur frá fyrsta degi, var lítil av vøkstri, eins og likam hansara var merkt av at vera vanskapt.
Ja, hann verður lýstur sum ein drongur við kúlu á bakinum; hevði avskeplaðar fingrar, har fleiri teirra vóru samanvaksnir, og eitt høvd, ið var alt ov stórt í mun til restina av kroppinum.

Hann bar fleiri brek, hesin Johan Halmrast. Eingin mynd er av honum, men hann hevur møguliga sæð soleiðis út – veikur, vesasligur, við kúlu á rygginum og einsamallurEin annar Johan, hvørs eftirnavn var Falkberget og sum skrivaði kendu skaldsøguna um Bør Børson, var ein av teimum fáu norðmonnunum, sum hevur hitt Johan og skrivað okkurt um hann. Falkberget brúkar orðini ”næstan dvørgur” um navnabróður sín.
Tá hann var 12 ára fór fyritøkan hjá pápanum av knóranum og familjan flutti síðani til Kristiania, sum Oslo kallaðist tá. Johan hevði livað eitt vart lív heima hjá foreldrum sínum, men mátti nú sjálvur út at hjálpa til at vinna til dagsins uppihald.

Hvat skuldi hesin krypli smádrongurin so finna uppá? Nakað likamligt arbeiði var hann ikki førur fyri at útinna, men hann var hinvegin bæði gløggur og hartil kreativur. Hann gjørdi ikki mætari enn taka penn í hond og byrjaði at skriva.

Brent á báli
Ístaðin fyri bara at sita heima og bína, byrjaði Johan nú at skriva smáar stubbar, greinar og annað tilfar til bløðini, og fekk sítt livibreyð á henda hátt.
Men Johan vildi meiri enn tað. Hann lærdi seg onnur mál, millum annað týskt, og var haraftrat tann fyrsti, sum týddi nøkur av ævintýrunum hjá Grimm-brøðrunum til norskt.
Umframt hetta skrivaði hann einar 30 skaldsøgur um gerandisdagin hjá fólki. Sagt verður, at neyðugt er ikki at hava lisið nógvar síður, fyrrenn ein sær tann kristna reyða tráðin í øllum bókunum. Johan skammaðist nevniliga ikki við at siga og skriva, at hann var trúgvandi og trúði á Jesus.

Fyrst, tá Johan kundi havt hátíðarhildið 100 ára dag sín, reistu trúgvandi tíðindamenn í Oslo honum ein gravstein. Á steinum er ristur sangurin ”Å salige stund”Í dag eru bert triðingurin av hesum skaldsøgunum kendar. Tá hann doyði í 1912, funnu tey á lítla loftskamari hansara tveir sekkir við handritum, men sum ongantíð høvdu verið útgivin.
Men hvat gjørdu tey við tað? Alt var brent á báli – ólisið!

Forsíðusøga
Tað verður sagt, at summir rithøvundar og summi skald skriva eittans verkið, sum ger at tey ongantíð verða gloymd. Hetta sama kann næstan verða sagt um Johan Halmrast.
Hann skrivaði væl at merkja nógvar aðrar sálmar enn teir báðar, sum norðmenn kenna í dag: Páskasálmin ”Å salige stund uten like” og allahalgannasálmin ”Hen over jord et pilgrimstog”, sum báðir eru yrktir í byrjanini av 1890’unum. 

Johan ynskti at gerast lýrikari, helst sálmayrkjari, og hevði ein dreym um at kunna skriva einar 600 sálmar. Kanska fleiri teirra vóru í báðum sekkunum, sum endaðu á bálinum?
Tað var kortini í 1890, at hann skrivaði sálmin, sum vit fingu á føroyskum máli í 1962 í týðingini hjá Edmundi í Garði. Hvat mundi vera orsøkin til, at hesin bert 24 ára gamli maðurin, hvørs gerandisdagur var so nógv øðrvísi enn hjá teimum flestu, kortini megnaði at skriva ein so góðan og so avhildnan sálm?

Eitt er at duga at fáa orð at ríma. Eitt annað er at kunna fortelja eina ótrúliga dramatiska søgu úr Bíbliuni, og sum í hesum førinum einans telur 24 reglur í trimum ørindum.
Men eitt heilt triðja er, at kunna skriva ein slíkan sang, eins og var hann ein tíðindamaður, ið sat og eygleiddi, – ikki bara ein hending, men ein stórhending (sí tekningina).


Soleiðis ímyndar ein teknari sær støðuna, tá Jesus og Maria hittast í urtagarðinum. Tíðindamaðurin hevur funnið sær eitt gott stað at eygleiða hendingina, so hann kundi fáa alt við. Hetta endaði tó ikki við eini forsíðusøgu, men í heimskendum sálmiHenda reportasjan, sum í hesum føri er, tá Maria Magdalena sigur lærusveinum Jesusar frá stórhendingini, at meistari  er risin upp, endaði ikki sum ein søga á nakrari forsíðu, men var ístaðin skrivað sum ein yrking.

”Eg havi sæð Harran”
Mangt og hvat er sagt og skrivað um Mariu Magdalenu millum ár og dag, – hesa kvinnuna, sum í sálminum lýsir seg sjálva at vera tann ringasta ringa, men sum kortini fekk sess við Harrans borð.

Vit vita tó frá Bíbliuni, at hon var ein av kvinnunum, sum fylgdu Jesusi eftir, og sum triðja dagin eftir krossfestingina kemur grátandi til ta tómu grøvina.
Her møtir honum einum manni, sum hon fyrst heldur vera urtagarðsmaðurin, men tá maðurin so sigur navn hennara Maria, kennir hon beinanvegin Jesus aftur.


Maria hevði skund, nú boðini um tann upprisna frelsaran skuldu berast til lærusveinarnar. Hon gjørdist soleiðis fyrsti kristni boðarin um hesa stórhendingTað er tá, at hon fer stórleypandi aftur til lærusveinarnar, og sigur teimum, at hon hevur møtt Jesusi, og at hann er upprisin. Sambært tí, sum Jóhannes evangeliið skrivar, er hon – altso ein kvinna, sum ikki hevði nógv virði tá tí tíðini – sostatt tann fyrsti kristni boðarin, tá hon sigur: ”Eg havi sæð Harran!”.
Jú, hon er tann fyrsta, sum bar hesi týdningarmiklu boðini víðari, og sum tann kristna kirkjan byggir á enn tann dag í dag. At gera hetta var uttan iva týdningarmesta gerð hennara í allari Bíbliuni.

Vit vita ikki, hvat tað var sum gav Johan íblásturin til sálmin, sum sló navn hansara fast í norskari sálmasøgu, og sum aftur verður sungin nú um páskirnar í kirkjunum í Noregi, í Føroyum og aðrastaðni, men ein hevur altíð loyvi at gita, soleiðis sum roynt var fyrst í hesi greinini.
At sálmurin hinvegin er vorðin bæði kendur og er fólkaogn, kemur uttan iva av vakra og vælsyngjandi lagnum, sum norska tónaskaldið Kristian Wendelborg skrivaði, longu tá fyrsta ørindið kom út í 1890. 

Bæði orðini og lagið hava gjørt sítt til, at hesin sálmurin livir enn í dag. Og hví skuldi hann ikki tað, tá hann er júst um Hann sum gjørdist livandi – og livir enn í dag!


Sálmurin ”O, sælasta stund” er týddur til nógv ymisk tungumál – eisini føroyskt, her hann verður sungin í KFUM/K í Klaksvík eini páskirVit doyggja – men sangurin livir
Johan Halmrast sjálvur navngav sálmin ”Fagnaður Mariu Magdalenu”, og á heysti 1890 stóð fyrsta ørindið á prenti í blaðnum ”Sangertidende”. Árið eftir stóðu øll trý ørindini í sangbókini ”Noahs due”. Av teimum 225 sálmunum í hesi bókini átti Johan 14 teirra. Men í dag eru altso bert tveir av sálmum hansara kendir og brúktir í heimlandinum. 

Seinastu árini av hansara 46 ára langa lívi vóru bæði tung og strævin. Hann megnaði ikki at skriva eins nógv og hann hevði gjørt áður, men vinir í Frelsunarherinum, har hann kendi seg heima og gekk til kristiligar fundir, góvu honum ymiskar uppgávur at rættlesa. Teir syrgdu haraftrat fyri, at hann fekk bæði mat og klæðir.

Hann andaðist fríggjadagin 22. november í 1912 av lungnabruna. Lýsingin við andláti hansara var prentað tríggjar ferðir í lokalblaðnum, men til jarðarferðina, týsdagin 26. november vóru einans seks fólk: pápin, ein beiggi og fýra offiserar úr Frelsunarherinum.
Leingi var ógreitt, hvar hann var grivin, og onkur óttaðist fyri, at grøvin var horvin. Men undan 100 ára degi hansara, í 1966, eydnaðist at finna hana aftur.
Trúgvandi tíðindafólk í Oslo-pressuni tóku seg saman og syrgdu enntá fyri, at ein gravsteinur yvir henda trúgvandi starvsfelaga teirra kom at standa á grøvini. Hesin steinur sæst framvegis á Vestre Gravlund í Oslo. Sum myndir vísir, eru tey trý ørindini í páskasálmi hansara innskrivaði í steinin.

Eingi páskir uttan páskablómur – og páskasálmin ”O, sælasta stund”Vit enda hesa stuttu frásøgnina við eini hending, tá ein triði Johan kom á pallin, Johan Lunde. Teir vóru báðir ættaðir úr Lillehammer, vóru føddir sama ár og komu at ganga í skúla saman.
Tá teir hittust var Halmrast illa farin, men fekk tó sagt hinum, at hann metti lív sítt vera órættvíst. Hjá honum var alt miseydnað.
Men tá svaraði Lunde honum so vísiliga aftur: – Nei, tað hevur tú ikki rætt í. Skjótt eru vit báðir farnir og gloymdir. Men páskasálmur tín ”O, sælasta stund – ein finst líki” fer at liva langt aftaná at vit báðir eru farnir foldum frá.
Johan Lunde fekk rætt!

Orð: Snorri Brend (www.folkakirkjan.fo) Myndir: Alnetið

O, sælasta stund – ei finst líki

O, sælasta stund – ei finst líki,
Guðs sonur, hann livir í dag!
Hann sigrandi skipar sítt ríki,
mín sál, sum tú kanst verða glað!
Hann reis upp hin sælasta morgun
úr grøv, har so bleikur hann lá,
tá lætti av sárastu sorgum,
eg aldri so fagran hann sá.

2. Hann livir, og nú vil hann bera
til síni tey sælastu orð –
ja, eg, sum man ringastur vera,
mær býður hann sess við sítt borð.
So vil hann mær tænastu fáa
at boða ta lívsælu troyst,
og eftir tí einglarnir tráa
at skoða: ein sál verður loyst.

3. O, sælasta stund – ei finst líki,
hann livir, hann livir í dag!
Hann sigrandi skipar sítt ríki,
mín sál, sum tú kanst vera glað!
Við grøv hans tú troyst vildi vinna
og leitaði syrgin í lund,
tú livandi fekst hann at finna,
á sælasta, sælasta stund.

Orð: Johan Halmrast 1890
Týðing: Edmund í Garði 1962.

Kelda: Folkakirkjan.fo

Freistin at tekna seg til lutakast um fýra grundstykkir við útstykkingarnar Klingurstjørn 1 og 2 er farin, og nú er greitt, at 53 luttakarar hava teknað seg. Umsitingin í Tórshavnar kommunu fer nú undir at eftirkanna, at allir luttakarar lúka treytirnar fyri at vera við í lutakastinum.

Freistin at tekna seg til lutakast um fýra grundstykkir við útstykkingarnar Klingurstjørn 1 og 2 er farin, og nú er greitt, at 53 luttakarar hava teknað seg. Umsitingin í Tórshavnar kommunu fer nú undir at eftirkanna, at allir luttakarar lúka treytirnar fyri at vera við í lutakastinum.

At lúka treytirnar fyri at vera við í lutakastinum vil millum mangt annað siga:

• at hjúnafelagar og makar skulu teljast sum ein luttakari
• at eingin luttakari beinleiðis ella óbeinleiðis – til dømis saman við øðrum, umvegis partafelag ella á annan hátt – eigur grundstykki ella hús í Tórshavnar kommunu, ið kann nýtast til privatan bústað

Umsitingin skal somuleiðis hava greiðu á, um lesandi hava teknað seg, sum ikki hava bústað í Tórshavnar kommunu, og um hesi kunnu venda heim innan eitt ár. Eftirkannast skal eisini, um fólk, sum ikki eru danskir ríkisborgarar, hava teknað seg, og um hesi hava búð í Føroyum í minsta lagi 5 ár tilsamans.

Tey, ið verða mett ikki at lúka treytirnar, fáa boð um hetta frá kommununi, áðrenn lutakastið verður avgreitt.

Kommunan miðar eftir at kasta lut um grundstykkini í seinnu helvt av viku 14. Øll tey, sum hava teknað seg til lutakastið, og sum lúka treytirnar, fáa boð áðrenn lutakastið verður avgreitt.

_{Kelda & mynd inni á greinin: torshavn.fo 30 mars 2023}

Sjúrður Hansen er eitt av trúføstu kirkjufólkunum í Árnafirði. – Sunnudagar má eg bara fara í kirkju, sigur hann.

Kirkjulív í Árnafirði – 7. og seinasta grein: Fyrsta sunnudagin í árinum, trettanda dag jóla var Sjúrður Hansen ein teirra, sum hevði leitað sær Guds orð í kirkjuni hendan morgunin. 
Aftaná gudstænastuna hittust vit til eitt stutt prát.

Tú kanst kanska spyrja, hví hann ikki skuldi verið farin í kirkju í heimbygdini ein slíkan sunnudag?
Svarið uppá spurningin er einfalt og greitt:
– Eg eri føddur í Árnafirði. Eg búgvi í Árnafirði. Og eg eri eisini giftur í Árnafirði. Tí eri eg sjálvandi her í Árnafjarðar kirkju í dag, nú kirkjuklokkan kallar til gudstænastu.
– Og so kann eg leggja aftrat, at eg havi altíð verið vanur at koma til gudstænastur í okkara kirkju, slær hann fast.

Teksturin til dagin og lesturin høvdu eisini hetta sama sum evni: At foreldur Jesusar leitaðu eftir honum, og funnu hann at enda í templinum. Poengið var einfalt hetta, eins og Jesus sjálvur segði tað, at tað var í júst HER, at hann átti at vera.

Má bara fara
Árnafjørður er ikki stór bygd, men fyrst í 30’unum byrjaði kirkjufólkið í bygdini at tosa um týdningin av at hava egna kirkju. Hana fingu tey so nøkur ár seinni.
Tað er henda saman kirkjan, sum Sjúrður er vanur at ganga í. Tað ger hann enn, tá hann er heima, og ikki úti og siglir.

Ein annar spurningur til hansara er tí, um orsøkina til at hann ger hetta so ofta, sum hann yvirhøvur kann.
– Eg havi gingið nógv til gudstænastur í hesi kirkjuni, tí mær dámar so sera væl at hoyra Guds orð.
– Tað er eisini altíð so hugnalig at koma inn í forkirkjuna og síðani inn í sjálva kirkjuna. Her er góður sálmasangur og gott orgulspæl; og her eru nógvir sera góðir lestrar lisnir og prædikur hildnar. Alt hetta hevur havt nógv at siga fyri meg, vísir hann á.

Og so leggur Sjúrður at enda aftrat:
– Um eg ikki havi verið í kirkju ein sunnudag, – ja, so virkar tað sum ein sera løgin dagur. Tað vísir seg so, at eg má bara fara!

Dagurin reddaður
Hesar seinastu tveir mánaðirnar hava vit í ein ávísan mun sett sjóneykuna á eitt av smærru kirkjuliðunum á oyggjum okkara.

Sunnudagin 8. januar var lestur lisin í Árnafjarðar kirkju, eins og gjørt hevur verið, síðani kirkjan varð vígd í 1937.
Henda vitjanin hevur sæst aftur í tíðindastreyminum her á heimasíðuni, tí íalt hava verið sjey greinar um kirkjuna og kirkjulívið í bygdini, sum telur um 70 íbúgvar í dag.

Vit hava greitt frá ynskinum hjá árnfirðingum at fáa egna kirkju; vit hava sagt frá vígsluni; og vit hava tosað við klokkara, urguleikara, dekn og forsangara, sum øll hava greitt frá, hvønn týdning tað hevur at ganga í kirkju.

 

Árnfirðingar vildu hava kirkju í teirra heimbygd, ístaðin fyri at fara ta longu leið upp um fjøll til kirkjuna í Klaksvík. Hetta ynski teirra gjørdist veruleiki í 1937.
Í dag er seinasti parturin í hesi greinarøðini, og verður sum nevnt omanfyri, prátað við eitt av kirkjufólkunum henda sunnudagin.

Tá tú hittir kirkjufólkið í Árnafirði á máli, skilir tú beinanvegin hetta, at tað er ein munandi øðrvísi sunnudagur, um tey ikki hava verið í kirkju. Ja, ein teirra tók enntá so rámandi til, at dagurin var reddaður, tá hann hevði verið í kirkju.

Sama boðskap høvdu eisini fólk heima á Sandi, við Gjógv, á Kirkju, í Svínoy, í Kunoy og í Æðuvík, sum var seinasta bygdin vit vitjaðu, áðrenn farið var til Árnafjarðar.
Má Harrin framvegis signa hetta lítla trúfasta kirkjuliðið!

_{Orð/myndir: Snorri Brend (www.folkakirkjan.fo) 24.03.2023} 

Earth Hour: Fyri at varpa ljós á umhvørvið og veðurlagsbroytingar, fer kommunan at sløkkja øll gøtuljós í býnum, leygardagin 25. mars, frá kl. 20.30 til 21.30. Fyrstu ferð at Klaksvíkar kommuna var við í hesum átakinum var í 2013.

Earth Hour er eitt heimsfevnandi átak, har býir kring allan heimin sløkkja ljósini í ein tíma. Endamálið við tiltakinum er at gera fólk kring heimin varug við veðurlagsbroytingar og umhvørvið. Øll vælkomin at stuðla tiltakinum við at sløkkja ljós í ein tíma, soleiðis at vit øll kunnu vera saman um Earth Hour.

_{Kelda & mynd: klaksvik.fo}

Nú er aftur møguleiki at søkja stuðul úr Felagsgrunninum Nuuk, Reykjavík, Tórshavn. Fundur verður í grunninum í mai mánaði, har avgerð verður tikin um, hvør fær stuðul. Umsóknarfreistin er 1. apríl 2023.

Endamálið við Felagsgrunninum er at veita fíggjarligan styrk til tiltøk innan mentan, undirvísing og ítrótt, sum kunnu fremja og menna samstarvið millum Reykjavíkar, Tórshavnar og Nuuk kommunur og millum borgararnar í kommununum. Býarstýrini í Nuuk, Reykjavík og Tórshavn seta hvørt ár pening í grunnin.

Tórshavnar býráð heitir tí á einstaklingar, feløg og onnur, ið halda seg koma
undir treytirnar fyri stuðli, um at senda býráðnum umsóknarblað við frágreiðing
um tiltakið.

Les meira um stuðulsmøguleikan og mannagongdina á síðu okkara um mentanarstuðul, har tú eisini finnur umsóknarblaðið, tú skalt brúka, tá tú søkir.

Hevur tú aðrar spurningar, ert tú vælkomn at venda tær til Stjórnarskrivstovuna á 30 20 10.

Mentanarstuðul

_{Kelda & mynd Tórshavn.fo (Mynd: NN – Norden.org)}